Tales From the City Lights: Sleepless nights at Eastwood City – 1: Graveyard shift.

04:09 AM | 02/26/2013

Babala: hindi ko nilalahad sa blog na ito ang pangakalahatan ng lifestyle ng mga nagtatrabaho sa graveyard shift. Dahil una, magkakaiba kami ng trabaho; Pangalawa, iba-iba kami ng kumpanyang sineserbisyuhan; Pangatlo, magkakaiba kami ng oras kahit pareho kaming nasa graveyard shift; at pang-apat,  magkakaiba ang aming mga pagkatao. At panglima, kung hinuhusgahan mo kami masyado, nagkakamali ka sa inaakala mo – TANGA ka lang talaga.

Lunes ng gabi, panibagong linggo para maghanap-buhay at ito na ang hudyat ng panibagong oras sa aking pagtatrabaho – ang graveyard shift. Sa totoo lang, sanay na ako sa puyatan bagamat aminado ako na sa malamang e mag-aadjust pa rin ako sa gusto ko at sa mas gugustuhin ko.

Researcher ako sa isang kumpanya na ang lokasyon ay sa Eastwood City, isa sa mga lugar na nakatatak na sa aking mala-alamat na memorya. Hindi ko nga akalain na dito rin ako magtatrabaho e. Halos no hassle lang kasi madalas e nilalakad ko lang ito mula sa aking tirahan.

Pagpasok sa opisina, 1 oras akong ahead sa simula dapat ng shift ko. May pagkakataon nga na wala nang kape-kape, sumasabak na ako sa trabaho dahil (ehem) kaya ko naman e.

Ang kalakaran sa trabaho ko ay umiikot sa isang bagay lang – ang kompyuter. Halos wala na itong pinagkaiba sa pang-araw-araw na buhay ko, dahil dito rin ako nakikipag-usap, at sa computer na rin ito ako naglalahad.

Sa halos buong walong oras ay nakatutok ako sa trabaho ko. Kung tutuusin nga, parang hindi na uso ang break sa akin dahil sa jeskeng tagal ng paghihintay mo para lang makababa ka sa elevator (mas mabilis pa yung jumingle ka sa CR kahit babae ka e). E pa’no ba naman, para-paraan din ang iba e. Kahit paakyat ang direksyon nito at pababa naman ang pakay nila e sasakay pa rin. Kaya ang mga tulad kong kakain sa hatinggabi, ayan... nganga sa paghihintay.

Pero minsan, nakakatiyempo rin, salamat sa tropa ko sa ibang department na lagi kong kasabay kumain sa pantry ng opisina namin. Haha! Kung hindi man, apat na bagay ang nagsisilbing tagapagsalba ko – isang bote ng energy drink na tulad ng Lipovitan, iced tea, kape, at syempre... tubig. (at malamang, hindi ko yan pinagsasasabay-sabay, no? Kumusta naman ang sikmura ko pag ginawa ko yun?)

Hindi madali ang magkalap ng mga bagay-bagay na kailangan mong pagtrabahuan at ipasa sa kumpanya. Kung inaakala nila na parang copy-paste 123 ang mga yun, hindi. Mabusisi ito. Pero sanayan na lang ang dahilan kung bakit ang mga tulad ko ay nakakapgproduce ng ganung karaming output.

Sila, payosi-yosi lang sa labas (syempre, bawal sa loob ng gusali). Ako? Madalas niyan, titira ako ng pagkain bago umuwi. Kapag natapos na ang lahat ng dapat kong gagawin sa gabing iyun. Pero hindi rin ako nagpapapetiks masyado. Tamang chill lang, tulad ng preno-preno din, lalo na pag may time. Kawawa naman mata ko kapag sinukdulan ko ang pagtatrabaho no? Pwedeng soundtrip din habang nagkakape. Minsan nga, musika pa ang nagsisilbing motor ko para i-drive ang sarili ko sa mood ng pagtatrabaho e.

Sa oras ng alas-singko ng umaga, tapos na ang isang gabi ng paghahanap-buhay para sa akin. Pero madalas niyan ay hindi ako umaalis, lalo na’t alam ko na sa malamang ay puno na naman ang elevator nito dahil sa mga kabaro ko sa ibang kumpanya, at madalas, trip ko lang din tumambay at magpaantok bago lumarga, at maglakad ulit pauwi at dere-deretso lang  sa aking tahanan, este, sa aking sariling silid-tulugan. Ni hindi ko yata napapansin na nakaksalubong ko na ang mga kaibigan ko sa graveyard shift o ni yung mga kilala ko na papasok pa lang sa kani-kanilang mga trabaho.

Maliban na lang kung payday ang usapan. Siyempre – nakasakay na sa dyip yun. Wala na akong lakas ng loob na sumama sa tropa at uminom ng alak. Utang-sa-boundary naman, ang dami ko pang gastusin na pagtutuunan ko ng pansin, no?

Ayun, deretso na lang sa kwarto at presto... Zzzzz.

“What a night.” Yun lang. Corny no?

author: slick master | (c) 2013 september twenty-eight productions