Walang Pera.

Minsan ko napakinggan ito habang namamalengke sa Cruz na Daan sa bayan ng San Rafael, lalawigan ng Bulacan. “Masakit tanggapin ang katotohanan: Kung wala kang pera, wala ka ring kaibigan.” Chorus ng kantang “Kanto” ng Siakol, isa sa mga banda na gumawa ng marka sa rock music noong dekada ‘90.

Sa totoo lang, matinding patama ang nasabing linya. Sa panahon kasi ngayon, halos kahit sino ay nagkukumahog na makadiskarte para lang magkaroon ng salapi. At ang ilan, dumarating sa punto na manlalamang sa kapwa.

Ito kasi ang hirap e. Parang wala kang kapangyarihan kung wala kang pera. Hindi ka kilala ng mga kaibigan mo kapag wala kang pera. Buti sana kung may mga ilan dyan na galante na kaya kang sustentuhan sa kada pagkakataon na magkasama kayo, mula sa paggawa ng thesis hanggang sa gimik at inuman (Pasalamat na lang ako at nagkaroon ako ng mga ganun). Parang hindi ka ganap na tao, lalo na sa panahon ngayon na ang suweldo ay bihira lang tumaas pero ang presyo ng mga bilihin ay kadalasang tumataas. Hindi masarap ang buhay kung wala kang datong. Kung wala ka nito, mas kawawa ka pa yata sa pulubi.

ang landi ay landi, ang buhay ay buhay.

Tawagin mo na kong pathetic o anit-romantikong tao, pero may dahilan kung bakit ganun ang pananaw ko. Naniniwala naman ako sa pag-ibig. Yun nga lang, ang mali ay mali at hindi pwedeng maging tama, at hindi pwedeng gawing excuse ang pagkabulag-bulagan sa pag-ibig.


At lalong hindi ako love guru. Pero sa totoo lang, parang katulad lang 'to ng mga sinusulat ko ukol sa mga ganitong paksa e. katulad nito: Ilang beses ko nang nababasa ang mga kataganag tulad nito.


"magkakamatayan tayo pag nilandi mo siya."


Hindi man sa eksaktong paglalarawan yan, pero sa totoo lang, wala kang karapatan na kitilan ang buhay niya, o kahit sinumang kapwa mo dito sa mundong ibabaw.  Bago ka mag-angas dyan, ba, e bakit?