Alaala ni Ondoy

09/20/2012 01:16 AM

kikocoolstories.blogspot.com

(Alaala ni Ondoy was a three-part personal story-themed articles published by SlickMaster at the community blog site Definitely Filipino on September 2012. Hereby attached is the entire post.)

Setyembre 26, 2009, alas–otso ng umaga sa orasan ko, isang maulang Sabado na umaga na naman ang bumungad pagmulat ng aking mata habang dalawang tinig ang nariring ko nun: ang tunog ng radio ko na hip-hop pa ang kantang umeere, at ang boses ng nanay ko. “Anak, papasok ka pa ba ngayon?”

Agad akong bumangon, kumain ng almusal, naligo, nagsuot ng uniporme at naghanda para pumasok sa kaisa-isang subject ko nung araw na iyun. Pero dahil maulan nung araw na iyun, nag-alangan na kong umalis kasi naman nasiraan pa ako ng payong ilang araw bago nun. Sakto lang din at uuwi ang mga magulang ko papuntang Bulacan, kaya nakisabay ako.

Paglabas ng barangay, sa kalsada sa tabi ng Ilog Marikina agad naming napansin ni Nanay na hindi na yata normal ang taas ng tubig sa nasabing daluyan ng tubig. Pareho kaming kinukutuban na may hindi magandang mangyayari sa araw na ito. Kaya nasabi na lang niya sa akin nun na “Anak, ‘wag ka na lang kaya pumasok?” Sagot ko naman, “’Nay, bakit po?”

“Hindi maganda ang araw na ito e.”

“Ha?”

Sumabat si Tatay, “Ano ba kasing gagawin n’yo ngayon?” Sagot ko nama’y, “May klase ako. Hindi ko pa nga natatapos ang assignment ko para sa araw na ito e.”

“Sige, pumasok ka na lang din.”

Chasing Revenge and Justice (A Personal Story)

11/22/2014 3:56:20 PM 

For all of my followers, I apologized for being too quiet lately (I mean, I haven’t made more new postings recently). Aside from having a bunch of stress, burnouts, and breakdowns on several aspects of our daily lives, I just encountered something that is really horrifying, yet at the same time was really, really wonderful encounter. 

Yes, I have no idea why and how it happened. Though I hope you will have something to ponder on as you read this story.

The #iBlog9 Experience

10:30:00 AM | 6/3/2013 | Monday

One of iBlog's banner at the UP Malcolm Hall. (Photo credit: my Facebook account)

It was only late last week when one of my Facebook friends told me about this event – the 9th Philippine Blogging Summit. But there’s always a saying known as “better late than never” though, so I still pursued all the way.

Supposedly I am attending the first day, until time constraints on different matters hindered me to do so. And I almost did not make it on time last Saturday (June 1, 2013), as 45 minutes prior to the summit’s 2nd and last day, I still has yet to get my ass off from my bed. With all the adrenaline I had, I rushed all the way from the riverside of Marikina to the Malcolm Hall of the University of the Philippines... only to found myself that I still made it at fifty-five minutes after eight in the morning, Philippine Standard Time. 5 damn minutes that could have been spent on doing other matters. I still have another thing in mind, however (serious stuff,in fact).

The #DUOValentines Experience.

02:04 PM | 03/15/2013

I’d like to go on a trip back to exactly a month ago. Well, at least… for the meantime.

It’s been a month since Valentine’s Day, right? And how about this wonderful treat made by Nestle Philippines for the social networking peeps out there? They picked random people from the Twitter universe, and treating them with sets of a valentine-themed ice cream that known as Nestle Drumstick DUO Valentines.

Liham para kay “Inang.”

12:14 PM | 03/12/2013

Ang akdang ito ay iniaalay ng awtor sa kanyang lola na namayapa eksaktong sampung taon na ang nakalilipas mula nang isinulat ito ng may-akda.

Dear Inang…

Kumusta ka na? Pati na rin ang mga auntie at uncle ko po ‘dyan? Matagal na rin pala nang huli kitang nakita. Humihingi ako ng paumnahin dahil sa minsan na lang din kasi ako makadalaw sa iyon dala ng aking pagiging abala sa pag-aaral at paghahanap ng trabaho nun.

Ako po? Ito, sinusulat ang liham na ito bilang pag-alala ko po sa inyo. Kung tutuusin, marami na pong nagbago sa panahon na ito. Napinturahan na ulit ang bahay, nagkaroon ng sasakyan, may mga bagong tao na rin ating tirahan, nagkaroon ng mga alagang aso, at iba pa. At kahit may pinagdadaang aberya at problema, nagagawa pa rin naming tumawa at ngumiti.

Sila nanay at tatay naman ay kayod-kalabaw pa rin sa pagtatrabaho, pati na rin sila ate sa kani-kanilang mga larangan. Ang bunsong kapatid naman namin e magtatapos na rin po ng pag-aaral sa elementarya.

Bilis ng panahon no? Parang kelan lang… naalagaan n’yo pa po ako. Pinapaliguan, binibihisan (naalala ko pa nga ang mga salita mong “palitan na natin ang baro mo, apo.”). Nagagawa pa nating lumabas papunta kila Aling Julie at kumain ng Mami, uminom ng 7UP (at hindi ko na po siya iniispell) sa tindahan nila Daddy Boyet, at manood ng TV. Kayo po ang madalas kong kasama buong araw nun.

Nakakamiss lang. Namimiss na po kita.

First date.

12:49 p.m. 01/01/2013

Disclaimer: Isinulat ko ang akdang ito na may permiso mula sa babaeng naka-date ko nun. Pero pinili ko na hindi ilahad sa blog na ito ang litrato naming dalawa at ang tunay na pangalan niya bilang paggalang sa pagkakakilanlan niya.

Minsan, natutuklasan talaga ang pag-ibig sa first date. Wala nang ligaw-ligaw pa (anak ng pating, uso pa ba iyun?). Nasa uganayan lang yan kasi, bilang kapwa taong nagmamahalan at bilang kaibigan na rin kung magturingan.

Alaala (ng Minsa’y Naging Isang Batang Gala sa Probinsya Kasama ang Mga Tiyahing Nagmamahal)

10/20/2012 01:33 PM

Matagal-tagal rin mula noong huling napadpad ako sa lugar na ito. Ang probinsayng kinalakihan ng erpat ko. Cuyapo, Nueva Ecija, sa may 172 kilometro hilaga mula sa pinakasentro ng buong malaking pulo ng Luzon. Dito ako madalas napapadpad pag pumupunta ako sa bandang Norte, maliban pa sa Isabela, Baguio at Manaoag.

Marami akong alaala bilang isa sa mga bata na laging sinasama ni tatay para asikasuhin ang lupang sinasaka nila ng kanyang mga kapatid. Maliban dun, tuwing piyesta lang ako pumupunta dito. Kapag fiesta sa bayan, o pista ng mga patay.

Recovering the Pieces, But Not Anymore For the Dream… (Confessions of a long-time-but-no-more wannabe music disc jockey)

Ang musika ay isa sa mga naging pinakamalaking parte ng buhay ko. Hindi puwede na minsan ay hindi ko bubuksan ang radyo, cassette/cd player, o kahit ang iPod ko para lang makapakinig ng isang kanta sa kada araw na lumilipas. Kaya siguro, naging isa sa mga pinapangarap ko ang maging disc jockey sa radyo.

Kaya hindi puwede sa akin ang isang computer na wala ni headset man lang, o mas malala, hindi pa pala nakainstalled ang audio driver. Hindi rin puwede na wala akong naka-istak na CD o mp3 sa library ko. At minsan pag pinagkait mo sa akin iyan, baka magkamatayan pa tayo niyan (pero loko lang iyun).

Oo, naging pangarap ko nga ang maging DJ. Yun nga lang, mahirap paniwalaan dahil hindi naman ako ganun katalak noong mga panahon na iyun. Basta, ang alam ko, trip ko gawin ang magsalita ukol sa kantang pinapatugotog ko, introduce yun sa ere, and presto. Isama mo na ang ilang plug, spiel at commercial break. At tila pinapraktis ko yan sa harap ng salamin, o sa harap ng PC basta may mikropono at headset na nakasuot at may Windows Media Player, Winamp, Virtual DJ, o ang sinaunang bersyon ng iTunes na nakasalang.

Alaala Ng Isang Tambayan

09/15/2012 06:35 PM

Sa oras ng gabi, isa akong “batang-gala” sa kalye. Madalas nagmumuni ako mag-isa o may kasmaang barkada. Napapunta kung saan-saan, mula sa tindahan ng uncle ko, sa basketball court, sa kalapit na kainan, o sa isang computer shop lamang. At sa lahat yata ng mga computer shop na nirentahan at tinambayan ko, isa lang talaga ang nagsilbing bilang pangatlong tahanan ko.

Ang Lipunan at ang Lotto.

Ito ay base lamang sa obserbasyon ko habang inuutusan ng ermat ko na tumaya ng lotto.

Hindi ko alam kung ako lang ba ang nakapansin nito, pero nasa pagtaya ng lotto sumasalamin ang halos lahat ng klase ng tao. Depende sa pagdiskarte at ugali nito. Obviously, may mga matitino, at meron ding mga asal-gago.

Wala itong pinagkaiba sa mga sitwasyong tulad ng mga estudyanteng nagkukumahog sa pagreresearch para makasagot lang sa kanilang mga takdang aralin, sa mga player ng basketball kung paano makahanap ng mga plays o stratehiya para makaiskor lang sa laro, o ultimo ang mga lalakeng nagkakandarapa kung paano didiskartehan ang isang astig na tsikababe sa kabilang table sa isang gimikan. Sa madaling salita, ang mundong ito ay isang malaking kumpetisyon, at lahat tayo ay magkakakumpetensiya sa ilang mga bagay na pinaglalabanan talaga.

Sa pila ng lotto, makikita mo kung sino ang disiplinado, yung nasa pila palagi, nasa ayos at may haba ng pasensya na maghintay para sa kanyang turn para ipusta ang kanyang taya. At pagdating sa harap ng teller kung matiwasay ba ang kanyang pakikisalamuha sa kaniyang mga transaksyon.

Sa pagtaya makikita mo ang ilang natutuliro. Nag-aalangan sa mga taya. O yung mga tayong may sobra-sobrang planong pang back-up. Kaya kaming mga nasa likuran niya, inaabot naman ng siyam-siyam. Parang ganito…

Teller: Sold out na po ang taya niyo sir.
Customer: ah, 6-2.
T: Sold out din. Sorry.
C: Ahm… teka… (after 20 seconds na yata) ito, 9-5.
T: Sold out din po.
C: (and so on, and so forth)

Yung iba, hindi naman pahabol sa kanilang mga transaksyon, nagagawa pang manggulang at sumingit sa pila. Pero kapag umalma ka sa kanilang ginawa. Pambihira naman oh.

At yung iba, hindi ko alam kung may pagak-ignorante ab o ano. Kung first timer, baka maunawaan pa namin yan. Pero kung lagi naman na. Aba, teka lang, boss, mawalang galang po. Alam mon na may card, alam mo naman pung paanomarkahan yan. May panuto na nga na nakapasil dyan. Pero hindi mo pa rin ginagamit yan. Ay sows!

Pero… pagbigyan natin kung hindi talaga marunong. Pero alam mo, dapat din siya matuto e.

Uulitin ko: sumasalamin sa iba’t ibang klase ng antas ng tao base sa ugali at diskarte ang mga bagay tulad ng pagpila at pagtaya sa lotto. Kaya bago mo hilingin na sana manalo ka, ayusin mo na ang diskarte mo.

Author: slickmaster | date: 07/24/2012 | time: 03:46 p.m.
© 2012 september twenty-eight productions

Ang pag-alala kay Friendster.

Bago nauso ang Facebook, may mga social networking sites pa patok na patok nun sa mga internet users. Andyan ang MySpcae, pati na rin ang Multiply, at iba pa; pero ang pinakanumero unong ginagamit ng tao ng mas madalas lalo na dito sa Pilipinas ay ang Friendster.

Halos 1 buong dekada namayagpag sa world wide web ang Friendster bilang isang social networking site. Isa sa mga malalaking porsyento ng mga taong tumatangkilik nito ay ang Pilipino. Hmmm… bakit kanyo? Ewan ko, basta mahilig ang karamihan sa atin na makipagkaibigan e.

Remembering The Onslaught (Part 2)

10/04/2011 05:35 PM

While being stuck at the bridge, I talked to a student from UST whom was also stranded on his way to his residence in Antipolo City. He said there are no jeepneys passing by the the highway, causing costing him some time to stay at at the eastbound jeepney stop of SM City Marikina.

Remembering The Onslaught (Part 1)

10/09/2010 11:33 AM

It’s been exactly 54 weeks since a tropical storm ravaged the island of Luzon and caused devastation on almost (if not all) every resident of Metropolitan Manila and nearby provinces such as Bulacan, Pampanga, Quezon, Laguna, Cavite and Rizal. 

In fact, Ondoy (International name: Ketsana) was held accountable for at least 710 casualties and 11 billion pesos in damages to property as it crossed the island Luzon, including the nation’s capital. 

It happened after a massive rainfall on 25 September 2009 that has been unstoppable overnight and lasted 'til late evening of September 26. As part of the millions of victims who already told their stories—through personal or social media—here is my share of witnessing the catastrophic day. After all, who would ever think that a tropical storm like that would cause massive flash floods and overflowing the waterways such as the Marikina and Pasig Rivers?